2 weken zelf rondreizen in Georgië – Deel 6: Mesmerizing Mestia

Georgië. Wat een fantastisch en voor mij ook verrassend mooi en divers land! Samen met Jac heb ik 16 dagen kunnen genieten van heerlijk eten.  Bijvoorbeeld khinkali’s, chatsjapoeri/khachapuri en badridzhani nigvsit behoorden tot onze favorieten. Elke avond weer gecombineerd met de lekkerste wijnen uit de Zuid-Kaukasus, de Khaketi regio. Naast heerlijk eten was het land zelf ook een openbaring. Binnen enkele uren zat je elke keer weer in een compleet andere regio, met ieder z’n eigen bijzonderheden, landschap en klimaat. Georgië was in onze ervaring een land dat erg geschikt is om helemaal zelf te ontdekken. Benieuwd hoe onze reis er precies uitzag? Tijd voor deel 6: Mesmerizing Mestia of klik hier voor de andere verslagen.

Deze diashow vereist JavaScript.

Koeien en varkens op straat

Na een prima nacht en een ontbijt met uitzicht op de Rioni rivier, was het tijd om het gaspedaal weer in te trappen en de laagvlakte in Koetaisi te verlaten voor onze volgende stop: Mestia. Een dorp gelegen in de provincie Zemo (upper) Svaneti op zo’n 1500 meter boven zeeniveau. De eerste 140 kilometer zijn vlak en typisch voor wat we eerder ook al zagen. Goede wegen waar je 80 per uur gemiddeld zou kunnen rijden, mits er niet om de haverklap koeien en varkens de straat over steken. We stoppen in Dzjvari voor een plaspauze en een broodje. Het winkeltje staat helaas niet op Google Maps, maar ligt hier. Het valt niet zo op, gesitueerd op een rotonde, maar wow als je er langs komt: deze broodjes met kaas en vleesvulling zijn echt fantastisch.

Mist en een nieuwe lifter

Vanuit Dzjvari gaat de weg meteen omhoog de heuvels en bergen in. Het weer slaat ook om, we komen in veel mistwolken en af en toe wat regen terecht. Dat maakt overigens niet zoveel uit. De weg naar Mestia is niet te vergelijken met de drukke Georgian Military Highway zoals we die gezien hebben naar Gudauri en Kazbegi. Het is een rustige, kronkelende weg door de bergen, waar we slechts af en toe een tegenligger zien. Ook zonder mist kun je hier niet heel hard rijden. Mestia is duidelijk veel meer afgelegen dan Kazbegi. Na een kilometer of 70 staat er ineens een lifter aan de kant van de weg, we aarzelen geen moment, want in de regen zo ver van de bewoonde wereld laat je iemand niet staan. Het blijkt een Canadees (Brent) te zijn die op fietsvakantie is en voor Georgië ook al in Zuidoost-Europa was geweest. Z’n fiets was op de plek waar we hem treffen eerder die week kapot gegaan en hij probeerde er – helaas zonder succes – een verdwenen onderdeel terug te vinden. In tegenstelling tot onze Poolse lifters heeft Brent wel een hoop te vertellen, dus de laatste 45 minuten vliegen voorbij en ineens zijn we in Mestia.

Een François Boulangé gevoel

Aangezien Google Maps redelijk werkt in Georgië voor de wat grotere wegen, maar totaal niet voor gedetailleerde kleinere weggetjes, parkeren we de auto in de hoofdstraat en gaan we te voet opzoek naar ons hotel. Deze keer laat ook Apple Maps op Jacs iPhone ons in de steek. Een klein Lingo/ François Boulangé gevoel bekruipt me en ik hoor in m’n achterhoofd “jammer, staat niet op de kaart”. We dwalen zeker een kwartier rond voordat we eindelijk het hotel gevonden hebben. Na veel handgebaren en gebruik van Google Translate komen we erachter hoe we de juiste route de berg op kunnen volgen met de auto. Hier word ik waarschijnlijk het meest op de proef gesteld qua stuurmanskunsten in de hele vakantie. De straten zijn extreem nauw, de weg bestaat uit meer losse dan vaste stenen en is zo stijl dat ik de wielen onder de auto constant voel wegslippen. Ik ga niet liegen: het zweet staat letterlijk op mijn rug als ik de auto eindelijk op de parkeerplaats heb staan. Tijd om snel een restaurantje op te zoeken! Het eten was niet bijzonder, het koortje dat voor de traditionele muziek zorgde des te meer!! (sound on!)

Svan Torens

Naast deze bijzondere muziek heeft Mestia nog meer bijzondere tradionele kenmekeren, met name de 1000 jaar oude torens springen in het oog. Je ziet ze een paar keer terugkomen in de fotoslider iets hierboven op de pagina. Bij het lokale volk, de Svan, gaan familieclans boven alles. In tegenstelling tot de burchten en kastelen van Europa bouwden de Svanfamilies hier torens ter verdediging en zo zie je in alle dorpen meerdere torens, verschillend van hoogte. Svaneti ligt overigens zo hoog en afgelegen dat grote delen 6 maanden per jaar helemaal afgesloten zijn van de buitenwereld. Dit zorgt er voor dat je weinig Russische of andere invloeden ziet in de bebouwing en dat de 1000 jaar oude torens nog zo mooi overeind staan!

Hiking in Mestia

Mestia is een dorp dat grotendeels is ingericht voor toeristen op buitenactiviteiten en dan met name wandelen. Wij hebben 1 dag om een serieuze hike te doen en maken de keuze om naar de Koruldi lakes te lopen, waar de andere bekende optie een hike naar de nabij gelegen gletsjer Chalaadi is. Aangezien het nog steeds mistig is en de berg met gletsjer helemaal onzichtbaar is in de wolken hopen we meer te halen uit onze wandeling naar de bergmeertjes. Daarnaast hebben we vorig jaar in Argentinië al de Perito Morena Glacier bezocht. Reden genoeg dus om iets nieuws te ontdekken!

Stijl Stijler Stijlst

De tocht is in grote lijnen in twee delen op te breken: van Mestia naar het kruis boven de stad op de Tshkhakezagari berg en vanaf het kruis door naar de Koruldi lakes. De eerste kilometer Mestia uit is met afstand het heftigst. We betwijfelen of we wel op de route zitten, want het pad is extreem stijl. We kijken elkaar een paar keer vertwijfeld in de ogen of het zo wel zin heeft om door te lopen. Langzaamaan worden de paden echter minder stijl en begint het meer op normaal wandelen in bergachtig gebied te lijken. We worden bijgestaan door een hele lieve herdershond die ons de weg omhoog wijst. Aangekomen bij het kruis genieten we even van het uitzicht over Mestia, maar de koude mist zorgt ervoor dat we snel doorlopen. We zijn blij dat we vanuit de warmte van het dorp extra lagen kleding hebben meegenomen!

Koruldi lakes

Het kruis markeert ook de boomgrens, dus deel 2 van de hike is door open Alpenweides. We zijn bijna helemaal alleen, alleen een paar koeien en paarden kruisen af en toe ons pad. De route geeft je twee opties: dwars door de weides of een pad volgen waar lokale chauffeurs je voor veel geld omhoog rijden. Het weer wordt verder naar boven steeds beter. Langzaam ontwaren we bijvoorbeeld de gletsjer op de berg naast ons. Aangekomen bij de Koruldi meertjes blijken die niet echt veel voor te stellen. Maar het cliché dat de reis belangrijker is dan de eindbestemming blijkt vandaag toch wel echt te kloppen. De ervaringen van de stilte, de frisse berglucht en schitterende uitzichten laten zich moeilijk omschrijven. Uiteindelijk weer helemaal afgedaald naar het dorp blijken we 20km en 1400 hoogtemeters bedwongen te hebben! Niet gek dus dat we ons helemaal rond eten met de dikste Chatsjapoeri die we vinden kunnen. Mede door het bier en de wijn die erbij komen, kunnen we onze ogen niet lang meer open houden. Tijd om uit te rusten dus voor de volgende reisdag naar een totaal andere omgeving: Batoemi, een soort Vegas-achtige badplaats aan de Zwarte Zee.

Voor nu: hier een video van onze complete trip door Georgië, vergeef me de knipoog naar Wie is de Mol!